عروسک

بدبختی وقتی ندونی داری تقاص چی را پس میدی ، بد بختی وقتی تمام کارات را بزاری کنار تا یکم اروم بشی ، تا چند ساعت برای دلت زندگی کنی اونوقت که احساس سبکی میکنی یه دفعه همه چیز را یه ادمی که هیچی ارزش نداره خراب کنه ، بدبختی وقتی نبیننت ، وقتی حرفت را گوش نکنن ، وقتی حق نداری حتی ناراحت بشی چه برسه که انتظاری داشته باشی ، وقتی میخای حرف بزنی ساکتت کنن ، وقتی ...
اره بدبختی وقتی نمیدونی دم خروس راببینی یا قسم حضرت عباس را ، وقتی حس کنی فقط یه عروسکی که تو تنهایی بقلت میکنن  و  وقتی تنهایی و دلت گرفته ولت میکنن ، وقتی تلافی بدی بقیه را سر تو در میارن ، وقتی هیچی نیستی هیچی

وقتی یادت میاد که بدبختی ، وقتی میبینی غروری که شکستی ، دلی که سپردی و عشقی که تو قلبت میتپه را هیچ کس ، هیچ کس نمی خره ، وقتی خریداری نداری

اخه گدای بیچاره ، بد بخت نکبت ، کثافت لجن ، ساده ، نفهم اینو بفهم که یه عروسکی تو تاقچه که وقتی دلش تنگه بقلت میکنه ، اخه این وسط چیکاره ای دیگه باید چیکار کنه که بفهمی کجایی ، پاتو اندازه گلیم پارت دراز کن
کی میخای بفهمی که دنیا عوض شده ، اینجا شهره ، و همه اینا عادیه عادیه ، کی میفهمی که کجایی ،لجن بفهم ، ازت خسته شدم از این سادگیت و اینکه اینقدر پیله ای خسته شدم ، یکی به من بگه چطور از خودم فرار کنم ، بگه چطور این همه خستگی را تنم بیرون کنم ، اخه خدا کی نوبت منه ، کی نوبت من میشه ؛ من دیگه اخر خطم ..
من میخام یکی برام حرف بزنه ، میخام یکی مثل خودم برای بقیه باشه ، خدایا این تاوان چیه

بگذریم از اینکه اینقدر حقیر باشم که با این مشکلات کوچیک از میدون به در برم بدم میاد ولی درد من این نیست ، من فقط میخام در موردش حرف برنم ، من میخام بشنوم که اشتباه میکنم ، من میخام راستش را بشنوم ، من میخام اعتماد کنم ، میخام بفهمم که چقدر ارزش دارم ، اما اون فقط سکوت میکنه یا اگه حرف بزنه از گل و در دیواری که هیج وقت توجه نمیکنه حرف میزنه ، از این بی توجهی متنفرم ، از اینکه وانمود کنه هیچی نشده واقعا متنفرم ، از اینکه براش مهم نیست تلافی کنم بدم میاد ، نمیدونم چه بدی کردم ، چه نامردی کردم کی دلش را شکستم ، کی نگرانش کردم که تلافی نامردی بقیه را سر من در میاره ، من مستحق این بازی نیستم ...
به ادمای که ازشون متنفرم حسادت میکنم که حتی از اونا هم کمترم و به خودم میگم این خفتی بود که خودت بهش تن دادی ...
شاید عاشقی ادم را خورد کنه ، شاید خیلی جاها لازم بشه که غرورت را بشکنی فقط خدا کنه طرفت بدونه که باید این شخصیت خورد شدت را بزرگ کنه و حرمت دلت را نگه داره
بدم میاد که این حرفا را بزنم ، اینجا که منم اخر له شدن یه مرد زیر چرخ عشقه اما سرم را بالا میگیرم و به دردی که دلم را تنگ میکنه ، به تپش قلبم ، به شوق اشتیاقم ، به حسم و امید و ارزوم افتخار میکنم ، همیشه به بقچه پر خاطره این عشق نگاه میکنم و میبینم که اماده و بسته اس برای اینکه زحمت را کم کنم ، من سهمم را این عشق گرفتم هرچند که خیلی گرون . به هر حال دلقک یه روز میره و شاید یه روزی دوباره برگرده و اینبار تو وبلاگ عروسک یا مترسک در دلش را خالی کنه ، شاید بر نگرده ، شاید ....
من حرف دلم را اینجا گفتم هرچند که خیلی تکراریه ، اما همبازی شدن با دلقک چند تا قانون ساده داره که زیاد هم اسون نیست ، اره هم بازی شدن تو بازی بی نتیجه که دیر یا زود تمام میشه احمقانه است امااجباری نیست ،  اگر پایه این بازی نیستی دلقک را تو دنیای خودش تنها بزار ، تمام دنیا و تمام ازادی و تمدن و فرهنگش مال شماها ، دلقک همون دهاتی املیه که تا حالا دوست خانوادگی نداشته که خیلی چیزا را نمیفهمه ، واقعا انتظار ندارم قوانین بازی من را رعایت کنی ، انتظار ندارم بمونی ، موندن تو این بازی فقط دیوونگیه ، فقط یه توجیه داره فقط یه عشق احمقانه مثل عشق بی سرانجام دلقکه که میتونه پای کسی را به این بازی باز کنه و گذشت و فداکاری و احترامه که میتونه بازی را عاشقانه نگه داره ،  دیگه فرصت و مجال دفعه بعدی وجود نداره ، تا همیشه نمیشه از عشق و عاشقی خرج کرد ، دلقک حاضره این شکنجه را تحمل کنه ، حاضره تا اخر عمرش تنهایش را با خودش تقسیم کنه ، حاضره بمیره اما قانونش را زیر پاش نگذاره ....

دلقک باید بفهمه ، تو رو خدا بفهم اون باید بفهمه کجاست و چقدر مهمه. حاضره همه لهش کنن و غرورش را بشکنن اما میخاد دستای عشقش تکه های دلش را به هم بچسبونه ، میخاد رو زخمش مرهم بزاره ، میخاد بدونه که میدونی برای چی به این فلاکت افتاده

یه وقت نگی منت عشقش را میزاره ، نه به همون دل تنگش قسم نه ، عاشقی منتی نداره ، اون حتی اگه نباشی هم دوست داره ، برای همین راه رفتن بازه فقط میخاد اگه باشه محترم باشه ، فقط میخاد اوجوری که لایقشه باهاش رفتار کنی ، به خدا اون با بقیه فرق داره تلافی زشتی دیگران را سر اون خالی نکن...
راه رفتن بازه اگه خستت میکنه ، دلقک به رفتنت خیره میشه و چشماش به جاده سیاه میشه ، اما دلخور نمیشه ، نمیخاد ازادیت را ازت بگیره ، نیمخاد مجبورت کنه مثل اون زندگی کنی ، بهت شک نداره اما انتظار داره ، با اینکه میدونی چی میخاد حاضره بازم بگه چه انتظاری داره ، این یه انتخابه که باید بکنی ، شهامت داشته باش و خواستت را بگیر ، اما شتر سواری دولا دولا نمیشه ، با اون نمیشه کجدار و مریض طی کرد ، نمیشه اونو داشت اینجوری لهش کرد
اون شک نداره ، حرفت را قبول داره که چیزی نیست ، میفهمه که روابط سالمه ، اگر غیر از این باشه که فقط برو و پشت سرت را نگاه نکن ، اگه چیزی غیر از تماس عادیه  از سادگی ادمای ساده بترس و تا دیر نشده برو و اون طرف سکه اش را نبین ، تحدید نیمکنه اما تو رو خدا اگر غیر از اینه تا دیر نشده برو و تو دنیای خود تنها بزارش ،  اما حالا که چیزی نیست مساله فقط یه انتخاب ساده اس بودن یا نبودن مساله این است
این حرف اخره ، بازی دلقک یه بازیه بی نتیجه و بی عاقبته که تنها چیزی که توجیهش میکنه عشقه ، به عشقت و اینکه دوستش داری هم شک نداره فقط باید ببینی میتونی براش از بعضی چیزات بگذری؟ کج دار و مریض نه چون دلقک تو این ماجرا کوتاه نمیاد ، باید با دلقک حرف بزنی ، حرمت عشقش را هم نگه داری ، نترس خودشو نمیکشه ، دلت هم نسوزه ، فقط به خودت فکر کن و اگر موندن باهاش ازارت نمیده کافیه یه نگاه به دستاش بکنی که منتظره تا محکم تو اغوش بگیرتت و تو عشقش ذوبت  کنه اگر هم تو ترازوی رفتن و موندن کفه رفتن سنگین تره ، دیگه نگاش نکن و حتی صداش را نشنو تا اسیر دام نگاش نشی ، اونم با بهترین ارزو ها بدرقه ات میکنه
فکر نکن حرف جدایی زدن براش اسونه ...

مشهد

ساعت ۱۲:۳۶ است و دومین روز مسافرت منه ، فردا دارم برمیگردم و تمام دلخوشیم اینه که شنبه میتونم ببنمش اما تحمل این روزا برام سخت بود
امروز پنجشنبه بود و خوب میدونی که امروز و فردا چقدر برام سخته ، میدونی که امشب را با هزار تا فکر و استرس میخوابم اما این حقیقتی که اگرچه باهاش کنار نمیام ولی قبولش کردم.

این پست را ازتو کافی نت روبروی حرم مینویسم ، اخه امشب تنها رفته بودم حرم (میدونی که من بیشتر به تنهایی عادت دارم) ، جات خالی بود ، امشب از امام رضا یه قول گرفتم که برای حل مشکلات ما پا درمیونی کنه ، بهش گفتم که چقدر دوست دارم ، بهش گفتم که امشب چه شب بدیه ، کلی براش درد دل کردم و از این بخت نامراد گله کردم و اون ساکت و اروم تو هیاهو و شلوغی اون همه ادم به حرفام گوش کرد و لبخند زد
فردا بر میگردم و خدا را شکر تا میام برسم شب میشه و تحمل جمعه اسون تره ، خیلی دلم میخاد که حالا موبایلم را بردارم وبهت زنگ بزنم اما میدونم که حالا تو مهمونی هستی یا شاید تو گیجی مستی داری می رقصی ، شاید نشستی ، شایدم حالا رفته باشی خونه ، شاید تو تخت خوابت .... نمیدونم این موقع که اینقدر به فکرتم اصلا به فکر من هستی ،‌ اصلا یادت هست یه ادم تنها اینقدر دیوونه وار داره بهت فکر میکنه؟ یادت هست ؟

برای دلخوشی خودمم هم که شده به خودم میگم الان تو هم داری به من فکر میکنی و انگار یه چیزی تو وجودم هست که انگشت وسطیش را نشونم میده ،‌ میبنی خودم هم به خودم رحم نمیکنم ، پس از بقیه چه انتظاری میشه داشت
خیلی خوابم میاد و خیلی دلم میخاد بنویسم ، یکم حس نوشتن هم دارم و کلی حرف به دل مونده که میتونه کلی خرجم را بالا ببره ولی انقدر خستم و خوابم میاد ، انقدر روحم تحت فشار و داغونه که اصلا نمیخام بیشتر خودم را تو فشار روحی بزارم و به غصه هام فکر کنم یا ازشون بنویسم ، فقط چند کلمه برات نوشتم که بدونی به فکرتم

دوست دارم و شبت بخیر

امامزاده

با تمام حسادتی و حساسیتی که تو وجودش نسبت به مردا و حتی زنها در مورد عشقش داره ؛‌ امید حسابش از همه جداس هرچی رابطه عشقش با امید بهتر و صمیمی تر باشه خوشحال تره و امیدواره که شاید از این راه رابطه خودش با امید خوب بشه و یه جایی تو دل امید باز کنه ، یه روزی عشقش بهش گفت که امید مرده و خیلی کارش درسته و نباید در موردش بد حرف بزنی ؛ این حرف خیلی بهش حال داد گفت چشم و دلش خواست به حرفش عشقش ، به مردونگی و مرام امید اعتماد کنه ...
 اون روز بعد از کلی صحبت تلفن همیشگی قرار گذاشتن که برن امامزاده ، همیشه عاشق این حس و حالش بود ، وقتی ته دلش یه دریچه امید و اطمینان میدید یه جوری اونم اروم تر میشد و ته دلش یکمی احساس امنیت میکرد ؛ از نوری که ته دلش را روشن میکرد ولی به راحتی بروز نمیداد خیلی خوشش میومد
 رسیده بود خونه و طبق معمول از 12 ساعت وقت کشی و عمر هدر دادن خسته خسته بود ؛ اما هر وقت که قرار بود باهم بیرون برن یه ذوق و اشتیاق که قلبش را مجبور میکنه سریعتر بزنه خستگی را تنش و روح خسته ترش در میاورد و امروز یه شوق دیگه ای داشت ، امروز قرار بود اون جاده های طولانی و تکراری را با یه هدف دیگه گز کنن...
 تو کوچه وحشت منتظر بود که در را باز کنه و با لحن همیشگیش بگه "سلام" ، مثل همیشه این انتظار خیلی سخت و پر دلهره بود ، همینطور که داشت دلهره اش را تو موبایل مخفی میکرد به تیپ زیارتش فکر میکرد ..
 مثل همیشه سوار ماشین شد با همون تیپ همیشگیش !!! راه افتادن ؛ نتونست جلوی خودشو بگیره ؛ "مگه نمیخایم بریم امامزاده ؟؟" ؛ وقتی گفت بی خیال شده خیلی دمق شد و یه جورایی دلش گرفت ،‌اما وقتی فهمید داره بخاطر خستگی خوش تعارف میکنه دوباره خوشحال شد و بدون سوال دور زد و رفت دم در تا چادرش را برداره....
 اون مسیر را بارها باهم رفته بودن ولی اینبار یه حس دیگه ای داشت ، حس قشنگی بود ، با یه جور دلهره که تو پارکینگ امامزاده به اوج خودش رسیده بود و وقتی پیاده شد همینطور که داشت کتش را میپوشید عشقش را تو چادر تصور میکرد و یکم خنده اش گرفته بود ؛ اروم سرش را از رو زمین بلند کرد ؛ نگاهش از پاها تا صورت عشقش خزید و رو صورتش یخ زد و انگار یه ظرف پر از حسرت وخواهش و ارزو به وجودش پاشیدن ....
 به عروس ارزو هاش نگاه می کرد و حال خودش را نمیدونست ، حس خوب بدش با هم قاطی شده بود و نمی دونست خوشحال باشه یا ناراحت که باز تصمیم گرفت تو لحظه زندگی کنه و الان اون دختر مظلوم روبروش با اون ابای عربی خوشگل و اون چهره خجالت زده ولی خندون فقط مال خودش بود ، فقط مال خودش
 از پارکینک تا حرم راه زیادی نیست ولی این راه کوتاه را باهم تو ابرا راه رفتن و از نگاه حسود بقیه لذت میبردن و نمیدونم وقتی که دستای یخ زدش تو دستای عشقش گرم شد قلبش چجوری میزد ، این چند قدم که برای اون بیشتر مثل یه رقص رمانتیک و پر لذت بود رسوندشون جلوی در و وقتی داشت دستش را تو دستش بیرون می اورد بهش گفت "عجله نکن من جایی کاری ندارم"....
 حرم خیلی خلوت بود و حس و حال خاصی داشت ؛ چسبیده بود به ضریح و نگاهش را از پنجره هاش می دزدید تا نگاهش به اون طرف نیافته ، ته دلش غوغایی بود و امامزاده را شاهد میگرفت که امید ببین چقدر بهت التماس کردم ، که امید کاری از دست من بر نمیاد ، که کم اورد ؛ که به کمکت احتیاج دارم ؛ هرکاری قراره بکنی زود باش تا دیر نشده من دیگه زیاد نمیتونم لفتش بدم ، امید زود باش ، امید من نمیدنم درستش چیه من کم اوردم .....
 پیش خودش فکر میکرد شاید ابروی این امامزاه امید را تو رو دربایستی بندازه و به خودش اجازه میداد ازش خوشبختی عشقش را بخواد ، از عاقبت به خیری این بازی را بخواد...
 از کنار ضریح اومد کنار و رفت دور تر روبرو خیره به ضریح نشست و تو خودش گم شد و با خودش و امید قصه را مرور میکرد که چی شد و حالا باید چیکار کنه!؟ دلش میخواست همون جا بخوابه تا شاید یکی تو خواب بهش بگه که کجاست و باید کجا بره ؛ یاد خیلی وقت پیش افتاده بود و حس و حال و معصومیتی که از داده بود ، یاد دنیای کوچیکش ، یاد ارزو هایی که حالا خیلی عوض شده بود ، باز دلش برای خودش تنگ شده بود و از طرفی دلش میخواست هنوز خودش را برزخ شک و تردید و بی تفاوتی تبعید کنه ، به خودش میگفت بر میگردم و خودش نمیدونست این ریاضت کی تمام میشه و چه نتیجه ای ازش میگرفت ....
 از جو سنگین اونجا دلش گرفت و دلش هوای تازه میخواست و سردی هوای بیرون خیلی به دلش چسبید و هنوز چند قدم بیشتر نزده بود که دید عشقش داره میاد طرفش، همینطوری که خیره به طرفش میرفت بهش رسید گفت چرا زود اومدی بیرون ؛ من عجله ندارم برو......
 مثل تازه عروس و داماد ها راه افتادن به سمت ماشین و از اینجا به بعدش انقدر تو فکر خیال گذشت که هرچی فکر میکنه بقیه اش یادش نمیاد